Aan de vlog

Vloggen, het moest er toch echt eens een keer van komen. Bloggen zit in mijn systeem en ik vind het heerlijk om met woorden te spelen en leuke stukkies te schrijven. Rol de rode loper maar uit voor mijn woordenspinsel! Ik laat mijn teksten graag schitteren op het dikke hoogpolige tapijt.

Maar mijn hemel, vloggen. Dat is van een heel andere orde. Met je toet vriendelijk in de camera kijken en ondertussen enthousiast je verhaal overbrengen is een vak apart. Mijn nachtmerries waren, houd je vast hier komen ze: struikelen over mijn woorden, het compleet vergeten van mijn tekst, haren die door een windvlaag in mijn mond waaien, de lieftallige assistent/ cameraman (lees: dat is dus de persoon die effekes mijn IPhone 7 vasthoudt) die per ongeluk een ruft laat, een enorme lachstuip, ineens omvallen op mijn hoge hakken door een knikkende linkerknie, als een bang hert in de cameralens staren inclusief pruillipje, met als gevolg 33,5 keer het vlog opnemen met een sausje erover van frustratie en rode kop. Met ‘last but not least’ een smartphone die stopt van alle inspanning en zero resultaat. Nope, ga ik niet doen…

Maar nee, zo zit ik niet in elkaar. Vloggen hoort en namelijk ook bij, ik ben niets voor niets communicado. Jammer joh, had ik maar een ander beroep moeten kiezen. Na een leuke workshop door Marlene Dekkers, via Babbage Academy, vorige week was ik er klaar voor. Een goede voorbereiding is het halve werk. De scripjes vlogen uit mijn pen en ik had de volgende dag Jan Ferwerda, CEO van Technische Unie, zo ver gekregen gezellig met mij mee te vloggen. En niet een keer, nee, twee keer. Voorafgaand aan een belangrijk Leveranciersevent (voor de ingang van het theater) en na afloop van het plenaire gedeelte, in de zaal op het podium.

Jan praat graag, dus daar maakte ik mij geen zorgen over. Maar nu ik nog. Voorafgaand, op de fiets, heb ik tegen de lucht zitten praten. Voorbijgangers keken mij soms enigszins vreemd aan. Een keer reageerde ik op mijn allerserieust: “gaat goed hoor, ik praat met mijn betovergrootmoeder die ik tips geef over wildbreien.” Toen keken ze mij helemaal verdwaald aan.

Afgelopen woensdag was het zover. Cameraman Cees had zijn handgrip geoefend en daar gingen Jan en ik, voor de deur van theater Spant in Bussum. Huppakee vlog #1 stond er in een keer goed op! Eind van de middagdag gingen we voor vlog nummer 2 en ja hoor, die stond er ook in een keer strak op. Ware het niet dat het filmpje even bleef hangen (ik kwam er na afloop achter dat dit kwam door mijn nieuwsgierige vader die direct naar mijn voicemail doorging en daarop had ingesproken: “hoe is het vloggen gegaan, ben zo benieuwd?!” Erg lief in combinatie met een erg beroerde timing…). Dus nog 1 keer overnieuw en dat ging ons ook goed af. Geen van mijn doemscenario’s zijn uitgekomen. De knikkende linkerknie bleef uit, het ontluchtingskanaal van de cameraman bleef gesloten en het bange hert was in het bos gebleven. Het was leuk, op naar meer!

Suzanne at work
Wil je weten wat ik nog meer uitspook op het gebied van communicatie, marketing, tekstschrijven en projectmanagement? Kijk dan op mijn website Suzanne at work.

“Huh wat, een fitbit?”

“Huh wat? Een fitbit? Wat is dat in hemelsnaam?” Een fitbit is een klein apparaatje (ongeveer zo groot als een USB stick), met een ingebouwde beweging- en hoogtesensor, dat je hoeveelheid lichaamsbeweging en slaappatroon in kaart brengt. Concreet houdt dat in dat het stickje je dagelijkse stappen meet, calorieverbruik, aantal trappen die je hebt beklommen, je slaappatroon, het aantal km dat je hebt afgelegd, je inspanningsniveau, de tijd aangeeft en je ook nog eens aanmoedigt met maffe Engelse kreten.

Het aller-leukste aan deze gadget vind ik dat hij sociaal is. Alle zaken die hij registreert komen (via synchronisatie met je computer) in je persoonlijke dashboard terecht. Vervolgens kan je linken met andere fitbit gebruikers en zo met elkaar ‘strijden’ of elkaar gewoon een beetje in de gaten houden. Wekelijks krijg je een update via de mail met daarin je gemiddelde dagscores van de afgelopen 7 dagen inclusief de ‘last week’s step winner’.

Je kan deze tracker ook goed gebruiken als je wilt afvallen. In je online account kan je je (streef)gewicht invoeren en deze koppelen aan de slimme weegschaal fitbit aria. Ook kan je binnenkort een koppeling met Foodzy (een relatief nieuw sociaal netwerk waar je je eetgedrag bijhoudt) maken zodat je letterlijk alles in de smiezen kan houden wat erin en eruit gaat.

Sinds een paar maanden is dit stickje mijn nieuwe ‘partner in crime’, die ik overal mee naar toe sleep. Ik probeer elke dag, volgens Japans advies, 10.000 stappen te maken. Dat houdt in dat ik er ’s avonds soms even tussenuit piep omdat ik anders mijn doel voor de dag niet bereik. Fitbit vriendjes doe ik soms versteld staan door te gaan racefietsen met mijn gadget, dan gaat de teller als een speer ; )

Let’s meet op fitbit.com and compete!

NB. Je kan een fitbit stappenteller voor € 99,- bestellen bij Trendhoek.
NB2. Sinds september heeft de fitbit er een broertje bij; Zip. Een iets goedkopere tracker die je stappen, afstand en verbrande calorien telt.

Nee, niet die!

Er zijn van die momenten dat je met je eigen neus dubbeldik op de feiten wordt gedrukt. Zo’n moment slaat bijvoorbeeld ‘in’ als je gaat verhuizen naar een huis met minder vierkante meters dan je huidige huis. Dan kijk je met andere ogen naar je spullen en dan denk je f*%^! Hoe heb ik het in hemelsnaam voor elkaar gekregen om zoveel meuk te verzamelen?

Na een aantal dagen mokken moet je dan toch echt aan de slag. Dus zo gezegd zo gedaan. Ik moest even op gang komen, maar 3 kasten verder begon ik er warempel lol in te krijgen. Ja, je gelooft het misschien niet, maar het voelde lekker om spullen weg te mikken of weg te geven aan de kringloopwinkel, het Leger des Heils, vrienden, familie en een aantal Marktplaats analfabeten. Zij blij en ik vrij van alle overbodige zooi.

Vriendlief had de slag wat minder goed te pakken en het werd gaandeweg niet gemakkelijker voor hem. Hij liep diepongelukkig met zijn oren op zijn schouders. Hij had zijn emo-doos namelijk al bijna vol. We hadden afgesproken dat we beiden 1 verhuisdoos met emo dingen mochten vullen en dat de rest weg zou gaan. Zijn doos scheurde al bijna uit zijn voegen en dat terwijl hij nog maar net was begonnen met ruimen…

Ikzelf richtte mijn aandacht ondertussen op mijn kledingkast. De laatste schiftklus van deze verhuisexercitie. De start ging redelijk soepel. Ik had na 20 minuten al bijna een vuilniszak vol. Voordat ik deze wilde dichtknopen zette ik met frisse tegenzin mijn vertrapte lievelingsgympen bovenop in de zak. Op dat moment ging het mis. Vriendlief ging zich er namelijk mee bemoeien: “Nee, niet die! Die Puma’s had je aan toen ik je voor de eerste keer zag!”. “Uhhhh….. “ bracht ik nogal verbouwereerd uit.

En ja, dan kom je weer uit bij zo’n moment dat je met je neus op de feiten wordt gedrukt. Na een paar ‘agossie’ secondes vermande ik mijzelf en gooide ik eruit: “Ja HALLO, dat schiet lekker op zo! We moeten elkaar helpen en dat doe je nu niet echt schat!

…verhuizen gaan we voorlopig niet weer, dat is wel duidelijk…