Categorie archief: Sport

JUMP, de geheimen van trampolinespringen!

Standaard

Als je denkt aan sporten denk je waarschijnlijk niet zo snel aan trampoline springen. Dat is jammer, want er is iets magisch met dit gymtoestel. Springen, en dus spelen met de zwaartekracht, doet namelijk meer met je lichaam dan je kan bedenken en je wordt er ook nog eens super vrolijk van!

De facts op een rij
Het bijzondere aan trampoline springen is dat je letterlijk je hele lijf stimuleert. Met de zachte maar intensieve op-en-neer beweging, het omhoog springen met een stukje gewichtsloosheid en vervolgens de neerwaartse beweging, doe je je lichaam veel plezier. Een aantal voordelen zijn:

  • Je metabolisme (verbranding) wordt geactiveerd.
  • Omdat al je spieren moeten samenwerken verbrand je sneller vet.
  • Het aan- en ontspannen van je spieren heeft een positief effect op je houding.
  • Je bloedcirculatie wordt geoptimaliseerd.
  • Al je cellen worden geactiveerd.
  • Je evenwicht en coördinatie verbeteren.
  • Je lymfesysteem wordt geactiveerd waardoor je afvalstoffen beter kan afvoeren.
  • Je alvleesklier wordt gestimuleerd waardoor de afgifte van insuline meer in balans komt.
  • Je botten en tussenwervelschijven versterken.
  • Door de stabilisatie van je skeletspieren kan de toevoer van voedingsstoffen naar de tussenwervelschijven verbeteren waardoor rug- en nekklachten en bekkenbodemproblemen verminderen.
  • Je activeert en versterkt de dieperliggende spieren in je lichaam.
  • Minimale belasting van pezen en gewrichten (mits je springt op een trampoline met elastieken veren!).
  • Je maakt endorfine aan waardoor je blij wordt.
  • Je krijgt meer energie.

Suzanne van vivonline testte het uit
Afgelopen half jaar stond ik minimaal vier keer in de week 20 minuten te springen op mijn minitrampoline met elastieken veren. Gewoon in de woonkamer of op mijn balkon met een lekkere beat op de achtergrond. En tja, ik moet bekennen, die trampoline is voor mij een wondermiddel. Ik merk dat mijn doorbloeding is verbeterd en dat ik (bijna) geen hoofdpijn meer heb. Als ik hoofdpijn of een stijve nek heb, ga ik juist op de trampoline springen en dan verdwijnt mijn hoofdpijn. Ook merk ik dat ik mij energieker voel na 20 minuten jumpen en ‘last but not least’: ik word er vrolijk van. Dit spelletje met de zwaartekracht ligt mij wel!

Zelf proberen?
Spring dan eens op een minitrampoline. Of volg een gratis proefles bij bellicon in Zandvoort. Het leuke is dat daar verschillende groottes en sterktes aan trampolines met elastieken veren staan, maar ook een trampoline met stalen veren. Zo kan je zelf de verschillen en de belasting op je lijf ervaren.

Dit artikel is ook te vinden op vivonline.nl.

Start up & shape up; word je eigen personal trainer. Motiveer en modelleer jezelf

Standaard

Als je het nog niet wist, weet je het vanaf nu: sporten is een feestje voor lijf, leden en je mindset. Sporten zorgt voor een natuurlijk vernieuwingsproces, waardoor je lichaam minder snel verouderd. Ook leidt voldoende bewegen tot een goede conditie, waardoor je niet als een oververhit pakpaard staat te hijgen nadat je vijf traptreden hebt beklommen. Daarnaast kunnen goede work-outs er voor zorgen dat er (weer) een mooie lijn in je lijf komt. En, een hele prettige bijkomstigheid, sporten zorgt er voor dat er gelukshormonen vrijkomen in je lijf, de perfecte natuurlijke beloning. Dus; hup van de bank af, “start up and shape up”!

Kies een sport die bij je past
Het is belangrijk dat je een sport uitkiest die je leuk vind om te beoefenen èn waarmee je je doelen kan bereiken. Als je er geen plezier in hebt en als je doelen niet worden bereikt wordt het een te grote belasting en is het hele plan bij voorbaat al gedoemd om te mislukken. Ga daarom letterlijk goed op onderzoek uit. Doe eens een proeflesje bij een sportschool (proeflessen zijn vaak gratis), ga naar de open dag van bijvoorbeeld de schaatsclub, atletiekvereniging of de golfclub. Laat je informeren door een sportinstructeur of fysiotherapeut. Ga een keer met een vriendin samen een stuk wandelen. Of plons een keertje in het zwembad en zwem een x aantal baantjes. Als je sporten niet proefondervindelijk ondergaat, weet je ook niet of je het wel of niet leuk vindt. Dus ga experimenteren!

Modelleren
Afhankelijk van je persoonlijke doelen en wat je leuk vindt om te doen zijn er diverse opties mogelijk. De termen krachttraining en duursport klinken je daarbij vast niet onbekend in de oren. Het blijkt bijvoorbeeld dat als je overtollig lichaamsvet wilt kwijt raken, het verstandig is om aan krachttraining te gaan doen, zoals het trainen met gewichten en interval work-outs. Op die manier bouw je meer spiermassa op. Spieren vragen ook energie als je niet aan het sporten bent, dus je verbranding zal daardoor (ook als je rust) hoger zijn. Gewichtsverlies is dan het logische gevolg en voor je het weet kan je je favoriete broek weer aan.

Maak er een gewoonte van
Als je een vorm van bewegen hebt gevonden, probeer die dan soepel in je leven in te vlechten. Ga niet standaard sporten op de momenten dat je doodop bent of je moet haasten om daarna je kinderen op te halen van de peuterspeelzaal. Dit gaat je namelijk op de lange termijn tegenstaan en kan de ondergang van je sportambities betekenen. Ga je work-out doen op je vrije middag of ga lekker skaten op de zondagochtend als het nog vrij rustig op straat is en manlief bij de kinderen is. Plan je sport vervolgens op die tijdstippen in en voor je het weet is het een van je standaard routines geworden.

Begin klein
Ga niet, als je net start met sporten, als een razende Roeland aan de slag. Voor je het weet loop je een blessure op of raak je gedemotiveerd omdat je je eigen hoge doelen niet binnen drie weken hebt bereikt. Dus: “keep it simple & keep it slow”. Neem de tijd om realistische doelen voor jezelf op papier te zetten. Als je bijvoorbeeld begint met wandelen, begin dan met vier keer in de week 15 minuten wandelen (na bijvoorbeeld het avondeten) met steeds een rustdag ertussen. Ga dan langzaamaan steeds wat langer of vaker aan de wandel. Zo kan je rustig wennen aan je nieuwe routine en loop je vermoedelijk ook geen vervelende blaren op. Stop op het moment dat je er nog plezier in hebt en niet wanneer je tong op je knieën hangt. Bouw je training dus langzaam verder uit en je zal hoogstwaarschijnlijk merken dat het je prima en pijnvrij zal vergaan en dat je je energieker gaat voelen.

Organiseer wat jij nodig hebt
Er gaan lastige momenten komen, stel je daar maar vast op in. Maar wat gaat er voor zorgen dat jij op een regenachtige dag toch gaat sporten? Probeer het zo voor jezelf te organiseren dat je toch gaat, ook als je aanvankelijk niet zoveel zin hebt. Wat kan helpen is een sportmaatje, deelname aan een sportcompetitie, heldere doelen om naar toe te trainen, een leuke sportapp op je mobiele telefoon, etcetera. Dat maakt het je namelijk moeilijker om niet te gaan sporten. Ieder mens zit anders in elkaar en heeft andere motivaties, dus bedenk zelf wat jou kan helpen om je op die lastige momenten een duwtje in de rug te geven.

Extra hulp bij het sporten
Lang leve de sportapps, -DVD’s en -gadgets. Voor bijna elke vorm van bewegen is er wel een gadget, app of DVD te vinden die je kan helpen en/ of motiveren bij de uitoefening van je sport. Zo zijn er apps die inzicht geven in je planning, conditie en progressie. Ook kan je DVD’s aanschaffen die oefeningen stap voor stap uitleggen en hele lessen laten zien die je gemakkelijk thuis kan doen. Daarnaast zijn er leuke gadgets te koop. De fitbit is daar één van. Dit is een klein apparaatje (USB stick formaat) die je dagelijkse stappen meet, calorieverbruik, aantal trappen die je hebt beklommen, slaappatroon, het aantal km dat je hebt afgelegd, je inspanningsniveau, de tijd aangeeft en je ook nog eens aanmoedigt. Ook kan je linken met andere fitbit gebruikers en zo met elkaar ‘strijden’ voor de meeste stappen per dag/ week. Kortom; de keuze is reuze. Kijk wat bij je past en laat je enthousiasmeren door deze motivatieboosters!

Voeding
Als je gaat sporten (en ook als je al sport!) is het goed om stil te staan bij je voeding en het eventuele gebruik van voedingssupplementen en sportvoeding. Welke sport je ook beoefent, hoe fanatiek je ook bent en welk doel je ook hebt; je kunt bij de Vitaminstore altijd terecht voor persoonlijk advies op maat. Je voedingspatroon, sportgewoontes en ambities worden onder de loep gelegd waardoor je een helder en eerlijk beeld krijgt inclusief een advies. We helpen je graag bij het bereiken van je sportieve doelen op een verantwoorde en gezonde wijze!

Je grote vriend; endorfine
Als je jezelf in het zweet hebt gewerkt zal je na afloop een heel lekker gevoel krijgen. Tijdens het sporten maak je lijf namelijk bepaalde hormonen aan. Het gelukshormoon endorfine is daar een van. Endorfine is een lichaamseigen stofje dat een signaal afgeeft, het signaal van een plezierig gevoel. Je wordt dus letterlijk beloond voor je sportieve inspanningen en de kans is erg groot dat je de dag erna al weer zin hebt om te gaan sporten.

Sportieve apps die je op je telefoon kunt installeren
– Strava Cycling
– RunKeeper
– Stappenteller
– Fitness Pro
– Dagelijkse Yoga
– Dagelijkse Buiktraining
– Workout Trainer

Sportgadgets en -accessoires; iets voor jou?
– digitaal springtouw
– hartslagmeter
– stappenteller
– dumbells èn antislip handschoentjes
– waist trimmer voor een mooie taille
– kniebandages voor ondersteuning bij zware work-outs

Dit artikel is geplaatst in het Vitamin Magazine (uitgave van de Vitaminstore) in de winter van 2012/ 2013.

“Huh wat, een fitbit?”

Standaard

“Huh wat? Een fitbit? Wat is dat in hemelsnaam?” Een fitbit is een klein apparaatje (ongeveer zo groot als een USB stick), met een ingebouwde beweging- en hoogtesensor, dat je hoeveelheid lichaamsbeweging en slaappatroon in kaart brengt. Concreet houdt dat in dat het stickje je dagelijkse stappen meet, calorieverbruik, aantal trappen die je hebt beklommen, je slaappatroon, het aantal km dat je hebt afgelegd, je inspanningsniveau, de tijd aangeeft en je ook nog eens aanmoedigt met maffe Engelse kreten.

Het aller-leukste aan deze gadget vind ik dat hij sociaal is. Alle zaken die hij registreert komen (via synchronisatie met je computer) in je persoonlijke dashboard terecht. Vervolgens kan je linken met andere fitbit gebruikers en zo met elkaar ‘strijden’ of elkaar gewoon een beetje in de gaten houden. Wekelijks krijg je een update via de mail met daarin je gemiddelde dagscores van de afgelopen 7 dagen inclusief de ‘last week’s step winner’.

Je kan deze tracker ook goed gebruiken als je wilt afvallen. In je online account kan je je (streef)gewicht invoeren en deze koppelen aan de slimme weegschaal fitbit aria. Ook kan je binnenkort een koppeling met Foodzy (een relatief nieuw sociaal netwerk waar je je eetgedrag bijhoudt) maken zodat je letterlijk alles in de smiezen kan houden wat erin en eruit gaat.

Sinds een paar maanden is dit stickje mijn nieuwe ‘partner in crime’, die ik overal mee naar toe sleep. Ik probeer elke dag, volgens Japans advies, 10.000 stappen te maken. Dat houdt in dat ik er ’s avonds soms even tussenuit piep omdat ik anders mijn doel voor de dag niet bereik. Fitbit vriendjes doe ik soms versteld staan door te gaan racefietsen met mijn gadget, dan gaat de teller als een speer ; )

Let’s meet op fitbit.com and compete!

NB. Je kan een fitbit stappenteller voor € 99,- bestellen bij Trendhoek.
NB2. Sinds september heeft de fitbit er een broertje bij; Zip. Een iets goedkopere tracker die je stappen, afstand en verbrande calorien telt.

Afzien in de Vogezen

Standaard

Half juni ging ik de flanken van de Vogezen verkennen met welgeteld 13 mannen en 1 vrouw. Er was best wel wat verschil in zowel fietservaring (van 2 maanden tot 30 jaar) als het aantal kilo’s aan lichaamsgewicht van de renners (van 66 tot 110 kg). Bij aankomst, in de plaatselijke herberg in Ventron, waren de praatjes niet van de lucht en de stemming zat er goed in. Voorvallen van voorgaande fietsuitjes passeerden de revue. Hans liet weten dat hij Jos er dit jaar niet zomaar vandoor zou laten gaan bij de start. Ted werd er nog even aan herinnerd dat schakelen in de bergen essentieel is en dat hij niet op zijn grote blad de Grand Ballon moest gaan beklimmen.

Na bestudering van het mooie koersboek bleek dat er drie loodzware bergetappes op ons lagen te wachten. Deze etappes, variërend van 80 tot 95 km, logen er niet om. Met wat spanning in het lijf begonnen we dan ook aan dag 1. Bart, de renner met de minste ervaring, bleek een opportunistische aanvaller te zijn en was, al wiebelend op zijn fiets en constant achteromkijkend, vooraan in de kopgroep te vinden. Martien was de vrolijke en trotse rode lantaarndrager die zich niet van zijn stuk liet brengen.

Helaas bleek al snel dat een aantal renners hun materiaal niet in orde hadden. Dus in het eerste dorp deed de plaatselijke fietswinkel goede zaken. Kluskabouter Joost moest zelfs op zijn vrije dag aan de klus omdat zijn plaatje was losgeschoten. Hendrik bleek rond te rijden met een slag in zijn achterwiel en moest het daarom de rest van de etappe met minder remcapaciteit doen.

Na de oplapsessie gingen we weer verder. Hans stond nog te pielen met zijn boardcomputer toen Jos ‘m al weer smeerde. De volgauto, met soigneur Leneke, volgde ons op de voet en moedigde ons aan op steile hellingen van 13% en schoot foto’s van onze rode hoofden met zoutkringen. We beklommen bergen die zo zwaar waren dat je er absoluut geen pokerface bij kon opzetten. De afdaling waren een feest; even de spanning van de benen en genieten. Om ons heen vlogen prachtige bergen, bossen en meertjes voorbij. Tussendoor stopten we om snel een energiereep naar binnen te werken of een scheet te laten. Na deze pauzes vielen we met hernieuwde energie weer aan. We reden op hele stille wegen, waar je alleen je eigen ademhaling kon horen en soms de wielen van een klimgeit die in je achterwiel zat.

Moe maar voldaan evalueerden we tijdens het boerenmaal in onze herberg de eerste dag. Hans gaf Jos op zijn flikker omdat hij weer te snel was vertrokken. Bart klaagde omdat hij voor het eerst in zijn leven een ruw en pijnlijk zitvlak had. Durk werd benaderd alsof hij Alberto Contador himself was omdat hij steeds zo snel en ogenschijnlijk moeiteloos de berg opkwam. Folkert zijn fiets werd liefkozend ‘dranghek’ genoemd en Joost zat te mokken omdat Frank, zijn 11 jaar oudere broer, elk jaar veel beter ging fietsen.

De tweede dag was het peloton iets gekrompen. Ondergetekende kampte met hoofdpijn, Durk wilde in zijn uppie, op zijn eigen tempo, de bergen door sjezen en Bart had geen zin in weer zo’n lange rit. Met enige tegenzin begonnen de overgebleven renners aan etappe nummer twee. Op het program stonden Le Markstein en de Grand Ballon (de hoogste berg, 1424 meter, in de Vogezen). Tijdens de laatste beklimming werd het Ted bijna teveel. Dankzij een bijzondere energiereep van Martien verdween zijn witte toet als sneeuw voor de zon en kon hij de strijd weer aangaan. Hans werd het ook bijna teveel omdat er op een gegeven moment een vosje het bos uit kwam om hem aan te moedigen.

Tijdens de Lasagne Bolognese ’s avonds werd het vosje goed geëvalueerd. Jeroen gaf aan dat hij hoopte dat hij, naast de giraf die hij had gespot eerder die dag, ook de ‘big four’ van zijn lijstje kon schrappen tegen het einde van de week.

Toen koersdirecteur Brak de laatste ochtend, voor de Koninginnenrit, het team aansprak keek men wat benauwd. Er stond namelijk 95 km op het programma. Bart keek het minst benauwd van het stel. Hij had namelijk zitvlakcrème op zijn zaakje gesmeerd en hij gaf ‘en plein public’ aan dat het verassend goed voelde daar beneden. Met wat gesteun en gekreun gingen we van start. Martijn zijn ketting ging al snel (voor de zoveelste keer) zijn eigen weg. Maar met behulp van fietsenmaker Durk zat die al snel weer op zijn plek. Onderweg vonden er kleine krachtmetingen plaats. Toen Jos een eindsprint op de top van de Col du Hundsrück won van ondergetekende zei hij met een brede grijns: “…tja, in het wielrennen zijn mannen en vrouwen gelijk”.

Iedereen deed hard zijn best om met zijn zware benen in een lekker ritme te komen. Dat lukte helaas niet iedereen en Folkert stapte tussentijds af. Na een helse slotklim van ruim 12 km, op de top van de Ballon d’Alsace, lieten we ons bedienen door de meest vriendelijke Franse bediening die je je maar kan voorstellen. We waren daarom blij dat we weer mochten gaan fietsen en beginnen aan de lange afdaling. De vermoeidheid zorgde ervoor dat we in de bochten niet altijd de perfecte lijn konden aanhouden. Ondanks de moeheid gingen Manon en Joost vol gas toen ze het plaatsnaambordje van ons dorpje in de smiezen kregen. Beiden wilden ze het laatste sprintje van de driedaagse winnen. Gelukkig kwamen we allemaal zonder kleerscheuren, maar helaas zonder camera, weer aan bij onze herberg. De Koninginnenrit sloten we af met bier, cola en pinda’s op het terras in de zon. Het afzien waren we al snel weer vergeten. Wat is het leven mooi. Volgend jaar gaan we weer!

Suzanne Tiemessen

De wind plakte aan zijn benen

Standaard

Op een vrijdag in juni reisde ik af naar de ‘outskirts’ van Friesland. Vriendlief ging daar namelijk een tijdrit rijden en stelde mijn aanmoedigingskwaliteiten op prijs. Ikzelf, toen sinds 1,5 jaar een wierenhobbyist, was wel benieuwd naar hoe zo’n wedstrijd er aan toe ging. Dus daar stond ik, om precies 20:21 uur in een tochtige Friese bocht in de ‘middle of knowwhere’ mijn lief toe te schreeuwen alsof mijn leven er van af hing. Ik knipperde met mijn ogen en weg was hij.

Ik besloot een stukje langs het wielerparcours te lopen. Ik keek mijn ogen uit. Prachtige fietsen kwamen voorbij, de een nog duurder dan de ander. Sommigen stonden in een tacx in de berm, te zuchten onder het gewicht van rood aangelopen berijders met geconcentreerde blik. Tussen twee openslaande autodeuren in zag ik een paar witte billen opdoemen. De eigenaar van dit achterwerk was op zijn dooie gemakje zijn zaakje aan het insmeren. Ik liep door en naderde de finish. Nog geen twee meter voor mij ging een wielrenner vol in de ankers om vervolgens over zijn stuur zijn laatst genuttigde maaltijd eruit te gooien. Weer liep ik snel door. Ondertussen scheurde een vrouw voorbij, met in haar wiel een jongeman met zeer glimmende benen. Omdat zijn benen plakten aan de wind kon hij haar niet inhalen.

Toen ik bij de eindstreep aankwam zag ik in de verte mijn lief aan komen. Op zijn ‘normale’ racefiets met open wielen klopte hij net voor de streep een renner op een supersonische tijdritfiets met een geschatte waarde van 8.000 euro. Die keek niet blij. De rest van de avond had mijn vriend een glimlach van oor tot oor. Hij had zijn persoonlijke record verbeterd ѐn twee concurrenten ingehaald. Ikzelf was ook in mijn sas; wat een schouwspel was het daar in het Friese land waar de wind plakt aan geoliede benen.

JUMP!

Standaard

Toen ik mijn studie had afgerond besloot ik op reis te gaan. Rigoureus als ik was, sloeg ik mijn spullen op in een loods en boekte een ticket naar Nieuw Zeeland. In het vliegtuig las ik wat mij allemaal te wachten stond. Nieuw Zeeland staat onder andere bekend om zijn sportieve uitspattingen, zoals het beklimmen van gletsjers, wild water rafting en bungy jumpen. Ik deed geen oog dicht tijdens de vlucht.

Met een busje toerde ik door het Noorder- en Zuider eiland. Met als belangrijke bestemming: Queenstown. Dit is namelijk de plek waar je jezelf van een 43 meter hoge brug kan laten vallen met een elastiek aan je benen. En tja, dubieus als het klinkt… dit leek mij geweldig!

Aangekomen op de Kawarau ‘bungy’ brug hapte ik naar adem en riep naar mijn reisgenootje Marije: “Was dit mijn idee? Wat is het f****** hoog!” Marije werd met de minuut bleker door plaatsvervangende angst. Met een kop koffie installeerde zij zich op het uitkijkpunt, terwijl ik een elastiek rond mijn enkels kreeg gebonden.

Op de ‘duikplank’ aangekomen bereikte mijn hartslag een ongekende hoogte. Na instructies over hoe ik moest springen en mijzelf beneden aangekomen aan de kant moest hijsen werd er afgeteld: THREE, TWO, ONE, JUMP!  Met angst in mijn lijf sprong ik het diepe in. Na een aantal seconden raakten mijn armen het water en werd ik weer omhoog getrokken de lucht in. WAUW! Ik bungelde op en neer boven de kolkende rivier en trok mijzelf, aan een lange stok, de kant op.

“YEAH GIRL YOU DID IT, SUPERRR!” riep de instructeur die ik wel kon kussen van opluchting. Met knikkende knieën liep ik naar boven, waar ik Marije in de armen viel en zei: “Doodeng, dit doe ik nooooooooit weer!”

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body.

Zo vrij als een vogel

Standaard

Als klein meisje dacht ik wel eens na over de vraag welk dier ik graag zou willen zijn in een volgend leven. Meestal kwam ik dan uit bij de dolfijn of de vogel. De dolfijn was favoriet omdat deze zo mooi door het water glijdt, hoge sprongen maakt en er lief uitziet.  Een vogel zijn vond ik ook aantrekkelijk, maar dan alleen de soorten die goed en ver kunnen vliegen. In de lange vliegreizen lag namelijk mijn fascinatie. De ene keer een nestje bouwen in Zweden om vervolgens in Frankrijk neer te strijken. Onderweg lekker spelen met de wind, fladderend van de ene luchtlaag naar de andere.

Toen ik anderhalf jaar terug in Venezuela was en hoorde dat je kon paragliden boven de Andes, was de vlucht snel geboekt. Paragliding is een sport waarbij je met een scherm (lijkend op een parachute) een bergtop afrent, de lucht in gaat en vervolgens al zwevend en sturend landt in het dal. Hoog in de lucht zijn en spelen met de thermiek was geweldig. Ik had een prachtig uitzicht over ruwe bergtoppen en rivieren. Met op de achtergrond een ondergaande zon. Ik was los van de wereld en voelde mij zo vrij als een vogel.

De landing in het dal was helaas minder comfortabel. Ik knalde letterlijk uit het vogel gevoel de ‘gewone’ wereld weer in, inclusief een verstuikte poot. Als ik moet kiezen welk dier ik in een volgend leven wil zijn, ga ik misschien toch maar voor de dolfijn…

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body

Gaan met de benenwagen

Standaard

Als ik mensen op vlak terrein zie lopen met skistokken, denk ik: “gut wat een toestand, moet dat nou?” Waarom mensen voor hun plezier voor schut gaan lopen was mij niet duidelijk, daarom ben ik wat gaan speuren op internet. Daar las ik dat Nordic walking is ontstaan in Finland als zomertraining voor langlaufers. Daar komen dus die skistokken vandaan! Ook kwam ik er achter dat je met Nordic Walking 40 procent meer joules verbrand dan wanneer je normaal aan de wandel gaat. Dit komt omdat je vergeleken met normaal lopen, druk op de grond zet met de skistokken. Je neemt daardoor meteen je schouders, bovenarm-, rug-, borst- en buikspieren mee.

Alsof het toeval was, stuitte ik de dag erna op een poster die in mijn sportschool hing: “Nordic Walking, doe je mee?” Zieltjes werven voor een lange wandeltocht met skistokken bleek lastiger dan gedacht. Dus toen Jan, de nordic instructeur, mij met smekende ogen aankeek en vroeg of ik mee wilde doen, kon ik niet weigeren. “Achja-doe-es-gek!”

Op het afgesproken tijdstip kwamen er welgeteld drie mensen opdagen. Jan, een dame en ikzelf. Na rondvraag bleek dat twee van ons de skistokken bij de plaatselijke stofzuigerzakken winkel hadden gekocht en ikzelf had ze bij de supermarkt gehaald. We wisten dus met wat voor kwaliteit spullen we te maken hadden…

Na een uitleg van Jan over de looptechniek gingen we woest van start en ja hoor, nog geen 20 passen verwijderd van ons beginpunt, ging de eerste skistok kapot en tien minuten later ging de tweede naar de haaien. “Gut, heb je spullen dan ook eens voor elkaar werd er over en weer geroepen!” Toen Jan spontaan Fins ging praten tijdens het passeren van drie leuke kerels, bleef ik er bijna in. Nordic walking is best leuk!

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body

Aan de rol

Standaard

Sinds twee jaar breekt het zweet mij uit als ik alleen al naar skatende mensen kijk, en dat terwijl ik vroeger zelf een enthousiaste skater was. Als student kocht ik eens een paar skates bij de plaatselijke speelgoedwinkel voor 100 gulden. In mijn vrije tijd maakte ik de polder onveilig. Ik vloog tussen de weilanden door. Hoe harder hoe beter en maar hardlopers en fietsers inhalen. Heerlijk vond ik dat!

Op een gegeven moment begonnen mijn skates af te takelen. De lagers en wieltjes waren versleten. Van mijn opgespaarde kleedgeld kocht ik een nieuw paar. Dit keer niet bij de plaatselijke speelgoedwinkel, maar bij een dure sportwinkel. Deze skates waren drie keer zo duur als mijn eerste paar, gut wat was ik er wijs mee.

De kwaliteit was een stuk beter, ik passeerde de koeien en schapen nog sneller dan voorheen. Ik was in extase. Het rare geluid dat van mijn rechter skate kwam negeerde ik compleet en deed het af als: ahh dat is vast nieuwigheid. Tja, dat heb ik geweten…

Enkele ogenblikken later maakte ik een salto en schampte met een schouder over het asfalt heen. Toen ik naar mijn voeten keek zag ik dat het rechter voorste wiel ontbrak. Op mijn sokken en snikkend van de pijn aan mijn schouder ging ik op zoek naar het ontbrekende wiel.

Sinds mijn saltostunt in de polder krijg ik al last van hartkloppingen bij het idee dat ik ga skaten. Daarom heb ik mijn skates verbannen naar een donkere hoek in de kast. Afgelopen week ben ik ze tegengekomen tijdens een schoonmaakwoede. Ze keken mij smekend aan: zullen we het weer een keer gaan proberen?

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body

Een zwarte kin

Standaard

Mijn eerste kennismaking met de sportschool was hilarisch. Ik zal je uit leggen waarom. Op zestien jarige leeftijd ging ik met mijn klasgenootje Jesse een proefles doen bij de zojuist geopende sportschool in de buurt. We hadden het goed aangepakt en kwamen in ons sportpak met handdoekje en bidon bij de sportschool in Amersfoort aan. Jesse had zich ten doel gesteld om zichzelf goed in het zweet te gaan werken op de hardloopband en het roeiapparaat. Ik wilde voornamelijk de buik-billen-benen-zone aanpakken met de nadruk op de buik.

Toen we aankwamen bij de cardioapparaten was er geen sportinstructeur te bekennen. Dus Jesse drukte op een paar knoppen van de hardloopband en sprong er sierlijk op. Hij vertelde mij dat hij het apparaat had ingesteld op een training voor gevorderden. Ik zelf nam plaats op de hometrainer. Naast mij was Jesse enthousiast aan het hardlopen met ondertussen paatjes voor tien. Na verloop van tijd ging de hardloopband een tandje harder en steeds werd het tempo verder opgevoerd. Jesse werd zo rood als een kreeft en zijn geklets stopte. Op een geven moment hoorde ik een knal naast mij. Jesse was van de hardloopband gelanceerd. Hij kon het tempo op een gegeven moment niet meer bijhouden en werd de sportschool ingezwieperd. Mokkend stond hij weer op en keek mij beschaamd aan. Op zijn kin zat een zwarte veeg, die de hardloopband daar had achtergelaten.

Ik herinner mij nog dat ik de rest van de dag niet meer aanspreek baar was. Verder dan de workout op de fiets ben ik dan ook niet gekomen. Ik heb alleen nog maar gelachen. De volgende dag had ik spierpijn in mijn buikspieren van het lachen. Had ik toch nog mijn trainingsdoel bereikt!

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body.