De wind plakte aan zijn benen

Op een vrijdag in juni reisde ik af naar de ‘outskirts’ van Friesland. Vriendlief ging daar namelijk een tijdrit rijden en stelde mijn aanmoedigingskwaliteiten op prijs. Ikzelf, toen sinds 1,5 jaar een wierenhobbyist, was wel benieuwd naar hoe zo’n wedstrijd er aan toe ging. Dus daar stond ik, om precies 20:21 uur in een tochtige Friese bocht in de ‘middle of knowwhere’ mijn lief toe te schreeuwen alsof mijn leven er van af hing. Ik knipperde met mijn ogen en weg was hij.

Ik besloot een stukje langs het wielerparcours te lopen. Ik keek mijn ogen uit. Prachtige fietsen kwamen voorbij, de een nog duurder dan de ander. Sommigen stonden in een tacx in de berm, te zuchten onder het gewicht van rood aangelopen berijders met geconcentreerde blik. Tussen twee openslaande autodeuren in zag ik een paar witte billen opdoemen. De eigenaar van dit achterwerk was op zijn dooie gemakje zijn zaakje aan het insmeren. Ik liep door en naderde de finish. Nog geen twee meter voor mij ging een wielrenner vol in de ankers om vervolgens over zijn stuur zijn laatst genuttigde maaltijd eruit te gooien. Weer liep ik snel door. Ondertussen scheurde een vrouw voorbij, met in haar wiel een jongeman met zeer glimmende benen. Omdat zijn benen plakten aan de wind kon hij haar niet inhalen.

Toen ik bij de eindstreep aankwam zag ik in de verte mijn lief aan komen. Op zijn ‘normale’ racefiets met open wielen klopte hij net voor de streep een renner op een supersonische tijdritfiets met een geschatte waarde van 8.000 euro. Die keek niet blij. De rest van de avond had mijn vriend een glimlach van oor tot oor. Hij had zijn persoonlijke record verbeterd ѐn twee concurrenten ingehaald. Ikzelf was ook in mijn sas; wat een schouwspel was het daar in het Friese land waar de wind plakt aan geoliede benen.

Truth or dare? No thanks!

Als ik terugdenk aan mijn middelbareschooltijd schiet ik soms spontaan in de lach. Rare acties, uitprobeersels en genante spelletjes komen dan allemaal voorbij in mijn hoofd. Een ding dat ik heb geleerd uit die tijd is om nooit meer het spel ‘truth or dare’ te spelen en dat kan ik (gelukkig) niet uit eigen ervaring zeggen…

Voor degenen die onder een steen hebben geleefd: ‘truth or dare’ is een spel wat je speelt met je vrienden onder het genot van bier en chips. Op de tafel, waar je met zijn allen omheen hangt, draait het liggende bierflesje rond. Als de fles stopt met draaien en naar iemand wijst, is die persoon de sjaak. Die vervolgens moet kiezen uit ‘truth’ of ‘dare’. Na vijf minuten in afzondering in de tuin, mag sjaak dan weer terugkomen om vervolgens een genante vraag te beantwoorden (truth) of een idiote opdracht uit te voeren (dare) die door de anderen is bekokstoofd. Dit doe je dan ook braaf, want weigeren is absoluut ‘not done’.

Tijdens zo’n ‘truth or dare’ avond met een stel aangeschoten klasgenoten, moest Tim de gang op. Omdat het zo lang duurde riep Tim vanaf buiten: “schiet eens op met die opdracht, ik moet schijten!”. En tja… dat had hij nou niet moeten zeggen… Door die opmerking hadden de anderen ineens materiaal om een opdracht voor hem te bedenken. Tim kreeg de opdracht om een asbak te gaan kleien van zijn eigen drol. Tim trok wit weg en hoe dit verder is gegaan zal ik je besparen. Hij was in ieder geval verre van blij en heeft nu, tien jaar later, nog steeds de bijnaam ‘drollenvanger’. En ik kan je verklappen, hij is daar niet trots op…

De moraal van dit verhaal voel je waarschijnlijk al komen: wees voorzichtig met dit soort spelletjes! Ik heb in ieder geval met mijzelf afgesproken om nooit, maar dan ook nooit meer het spel ‘truth or dare’ te spelen. Ik zit echt niet te wachten op een ranzig handenarbeid klusje of een gênante bijnaam voor de rest van mijn leven…

Hommeles in de hersenpan

Mijn eerste migraineaanval kreeg ik negen jaar terug. Ik was aan het studeren en ineens ging er aan de linkerkant van mijn gezichtsveld een knipperlicht aan. Na verloop van tijd veranderde het geknipper in bliksemschichten. Ook begon mijn linkerhand te tintelen en merkte ik dat ik moeilijk op woorden kon komen. Ik herkende deze symptomen. Mijn vader en zus hebben namelijk last van migraine. Dus ik deed wat zij op die momenten doen: rustig blijven, een paracetamol nemen en liggen.

Na ongeveer een kwartier vertrokken de bliksemschichten en werd ik overvallen door een zware donderwolk in mijn bovenkamer. Mijn hoofd voelde aan alsof die bewerkt werd door een legertje van slopers. Slapen was het enige wat ik wilde. Na twee dagen was ik weer boven Jan.

Wat overbleef was een angstig gevoel: “Er is toch niets beschadigd in mijn hersenpan?” Mijn huisarts stelde mij gerust. Hij gaf aan dat migraine een natuurlijke reactie van het lijf is en op deze manier het stopsein “Ho, sta stil, je gaat te ver!” geeft. Ik bedacht mij toen dat het legertje van slopers mij dus eigenlijk beschermd heeft tegen serieuze penarie. Door de migraineaanval kon ik niet anders dan horizontaal gaan en uitrusten. Gut… wat is het lijf toch een vernuftig fabriekje!

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body

Ziek- òf zaligmakende vakantie?

Reizen is een van mijn favoriete bezigheden. Het liefste ga ik op pad naar verre bestemmingen. Een ticket naar Azië, een backpack op mijn rug en ik ben compleet gelukkig. Helaas kleeft er ook een minpuntje aan het reizen naar afgelegen oorden. Nare en rare ziektes liggen namelijk op de loer. Met inentingen, pillen, een EHBO-kit en een dosis gezond verstand kom je een heel eind. Maar als de verkeerde mug je prikt ben je de sigaar.

Dit overkwam één van mijn reismaatjes in Cambodja. Op een afgelegen eilandje werd hij gestoken door de verkeerde mug. De rest van de vakantie bracht hij horizontaal door met hoge koorts en helse pijn in zijn lijf. Naast deze pechvogel ontmoette ik iemand die door zijn eigen domheid was geveld. Tijdens een wandeling in de jungle had hij water gedronken uit een beekje (arghhh wat een idioot!). Met als gevolg parasieten in zijn darmen, diaree en een gevoel van algehele malaise.

Van al deze nare reisverhalen werd ik nog voorzichtiger. Mensen die ik ontmoette vonden mij overdreven behoedzaam. Ik nam bijvoorbeeld geen ijsklontjes, at alleen vis in nabijheid van de zee en deed tijdens zonsondergang direct lange kleren aan (tegen de beten van muggen). Toen ik met een clubje reizigers in de ‘middle of nowhere’ ging lunchen was ik dan ook de enige die de ondefinieerbare bruine prut met rijst niet aan durfde. Ik nam een banaan. De grappen waren niet van de lucht, maar die avond was ik de enige die nog kon lachen. De rest was geveld door heftige diarree. Tja, als je kan kiezen tussen een ziekmakende òf zaligmakende vakantie, dan weet ik het wel!

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body

Boezemtalk

De quote van voetbalgoeroe Johan Cruijff ‘Elk nadeel heb z’n voordeel’ gaat op bij ‘ballen’ van alle formaten. Zo heeft mijn vriendin borsten die naar de zijkant wijzen. Hier voelt ze zich alles behalve gemakkelijk bij. Al jaren doet ze verwoede pogingen met dure bh’s om haar boezem recht de wereld in te laten kijken. Maar sinds kort heeft ze het voordeel van haar naar buiten staande buste ontdenk. Als ze zoonlief de borst geeft, ligt zijn hoofdje in de kromming van haar arm en haar borsten wijzen precies de goede kant op om hem te voeden. Die Johan, hij heeft inderdaad gelijk.

Maar het tegenovergestelde gaat ook op ‘Elk voordeel heb ook z’n nadeel’. Daar weet ik alles van. De droom van veel vrouwen, een volle cup C, kweekte mijn lijf uit zichzelf. Het voordeel hiervan is dat ik nooit voor een kerel wordt aangezien en dat strakke truitjes en diepe decolletés mij goed staan. Maar het nadeel is dat ik niet pijnvrij kan hardlopen en ik heb er een gruwelijke hekel aan als mannen mijn ‘bos hout’ begroeten. Zo zie je maar weer dat het eigenlijk nooit goed is en dat er altijd wel wat te mopperen valt, het lijkt wel voetbal…

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body

Float je fit

De allereerste keer stapte ik bijna met een claustrofobische paniekaanval de floatcabine uit, maar nu is het stilletjes aan mijn nieuwe rage aan het worden. En dan bedoel ik ook echt stilletjes. Floaten is drijven in een afgesloten privé badje zonder geluid en licht. Je dobbert 30 tot 60 minuten gewichtloos en relaxed rond in een bak water waarin 500 kilo zout is opgelost. Het zout zorgt ervoor dat je niet als een baksteen naar de bodem zakt, maar blijft ‘zweven’.

Drijven in je ‘eigen’ Dode Zee schijnt volgens wetenschappelijk onderzoek stress te voorkomen of te verminderen. Tijdens het floaten vermindert de spanning op de spieren. Dit zorgt ervoor dat je doorbloeding verbetert en je hartslag en ademhaling omlaag gaan. Na een poosje dobberen komen body & mind in een staat van kalmte terecht.

Dat zweven leek mij wel wat, dus ik besloot mijzelf een floatsessie cadeau te doen. Na een uitleg van de floatinstructeur over het gebruik van de cabine, stapte ik de zoutoplossing in. Het eerste kwartier was wennen… Daar lig je dan in een muf ruikend bad. Na wat gepiel met de licht- en geluidknopjes aan de binnenkant van de tank werd het donker en stil.

Op dat moment sloeg het angstzweet mij uit. Mijn hartslag piekte en mijn hoofd produceerde vervelende gedachtes over opgesloten zijn. Ik wilde het liefste zo snel mogelijk de benen nemen. Maar ik moest van mijzelf nog even doorzetten. Gelukkig werd het na verloop van tijd rustiger in mijn hersenpan. De turbulentie van het dagelijks leven gleed van mij af en een heerlijke kalmte viel over mij heen. Diep ontspannen werd ik na een uur door het licht in de cabine gewekt. Als herboren kwam ik terug in de wereld. Wow, dit was heerlijk!

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body

Relax

Warme baden, massages van vriendlief en een nieuw kussen, het hielp niets. Nog steeds voelden mijn schouders en nek gekweld aan. Als ik een scheet liet sprongen de tranen in mijn ogen. Mijn nek en schouderbladen waren hard toe aan een flinke dosis ontspanning. Maar hoe stuur je je achterkant op vakantie?

Na het lezen van een zelfhulpboek over ontspannen besloot ik om mijzelf op te geven voor yoga. Ik had namelijk gelezen dat die onmogelijk uitziende oefeningen helpen om body & mind in de relaxstand te krijgen. Dat was precies wat ik nodig had!

Een week later wandelde ik de yoga studio in. Toen ik op een matje plaatsnam raakte ik in gesprek met mijn buurman. Al op een meter afstand zag je aan hem dat hij krampachtig zijn best deed met het imiteren van een hark. Hij bleek timmerman te zijn en kon van ellende zijn nek bijna niet meer bewegen. “Welkom bij de stijve planken club” fluisterde ik hem toe.

Alsof buurman en ik erom hadden gevraagd, begonnen we de les met een oefening voor de bovenrug en nek. We moesten met onze ruggengraat en achterhoofd op een plastic rolletje gaan liggen van 5 cm breed… arghhhh! Ik werd getergd door de pijn en aan de ademhaling van de timmerman te horen lag hij ook liever op het strand met een biertje in zijn hand. Buurman en ik keken elkaar opgelucht aan toen we een andere houding mochten aannemen.

Die avond wrong ik mijn lijf in allerlei bochten en op een gegeven moment stond ik zelfs op mijn kop. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist liep ik in opperste staat van relaxtheid naar huis. Tijdens het wandelen merkte ik op dat ik er eentje kon laten vliegen zonder pijn te voelen tussen mijn schouderbladen: “Halleluja, yoga werkt”! Volgende week ga ik weer.

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body.

JUMP!

Toen ik mijn studie had afgerond besloot ik op reis te gaan. Rigoureus als ik was, sloeg ik mijn spullen op in een loods en boekte een ticket naar Nieuw Zeeland. In het vliegtuig las ik wat mij allemaal te wachten stond. Nieuw Zeeland staat onder andere bekend om zijn sportieve uitspattingen, zoals het beklimmen van gletsjers, wild water rafting en bungy jumpen. Ik deed geen oog dicht tijdens de vlucht.

Met een busje toerde ik door het Noorder- en Zuider eiland. Met als belangrijke bestemming: Queenstown. Dit is namelijk de plek waar je jezelf van een 43 meter hoge brug kan laten vallen met een elastiek aan je benen. En tja, dubieus als het klinkt… dit leek mij geweldig!

Aangekomen op de Kawarau ‘bungy’ brug hapte ik naar adem en riep naar mijn reisgenootje Marije: “Was dit mijn idee? Wat is het f****** hoog!” Marije werd met de minuut bleker door plaatsvervangende angst. Met een kop koffie installeerde zij zich op het uitkijkpunt, terwijl ik een elastiek rond mijn enkels kreeg gebonden.

Op de ‘duikplank’ aangekomen bereikte mijn hartslag een ongekende hoogte. Na instructies over hoe ik moest springen en mijzelf beneden aangekomen aan de kant moest hijsen werd er afgeteld: THREE, TWO, ONE, JUMP!  Met angst in mijn lijf sprong ik het diepe in. Na een aantal seconden raakten mijn armen het water en werd ik weer omhoog getrokken de lucht in. WAUW! Ik bungelde op en neer boven de kolkende rivier en trok mijzelf, aan een lange stok, de kant op.

“YEAH GIRL YOU DID IT, SUPERRR!” riep de instructeur die ik wel kon kussen van opluchting. Met knikkende knieën liep ik naar boven, waar ik Marije in de armen viel en zei: “Doodeng, dit doe ik nooooooooit weer!”

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body.

Zo vrij als een vogel

Als klein meisje dacht ik wel eens na over de vraag welk dier ik graag zou willen zijn in een volgend leven. Meestal kwam ik dan uit bij de dolfijn of de vogel. De dolfijn was favoriet omdat deze zo mooi door het water glijdt, hoge sprongen maakt en er lief uitziet.  Een vogel zijn vond ik ook aantrekkelijk, maar dan alleen de soorten die goed en ver kunnen vliegen. In de lange vliegreizen lag namelijk mijn fascinatie. De ene keer een nestje bouwen in Zweden om vervolgens in Frankrijk neer te strijken. Onderweg lekker spelen met de wind, fladderend van de ene luchtlaag naar de andere.

Toen ik anderhalf jaar terug in Venezuela was en hoorde dat je kon paragliden boven de Andes, was de vlucht snel geboekt. Paragliding is een sport waarbij je met een scherm (lijkend op een parachute) een bergtop afrent, de lucht in gaat en vervolgens al zwevend en sturend landt in het dal. Hoog in de lucht zijn en spelen met de thermiek was geweldig. Ik had een prachtig uitzicht over ruwe bergtoppen en rivieren. Met op de achtergrond een ondergaande zon. Ik was los van de wereld en voelde mij zo vrij als een vogel.

De landing in het dal was helaas minder comfortabel. Ik knalde letterlijk uit het vogel gevoel de ‘gewone’ wereld weer in, inclusief een verstuikte poot. Als ik moet kiezen welk dier ik in een volgend leven wil zijn, ga ik misschien toch maar voor de dolfijn…

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body

Gaan met de benenwagen

Als ik mensen op vlak terrein zie lopen met skistokken, denk ik: “gut wat een toestand, moet dat nou?” Waarom mensen voor hun plezier voor schut gaan lopen was mij niet duidelijk, daarom ben ik wat gaan speuren op internet. Daar las ik dat Nordic walking is ontstaan in Finland als zomertraining voor langlaufers. Daar komen dus die skistokken vandaan! Ook kwam ik er achter dat je met Nordic Walking 40 procent meer joules verbrand dan wanneer je normaal aan de wandel gaat. Dit komt omdat je vergeleken met normaal lopen, druk op de grond zet met de skistokken. Je neemt daardoor meteen je schouders, bovenarm-, rug-, borst- en buikspieren mee.

Alsof het toeval was, stuitte ik de dag erna op een poster die in mijn sportschool hing: “Nordic Walking, doe je mee?” Zieltjes werven voor een lange wandeltocht met skistokken bleek lastiger dan gedacht. Dus toen Jan, de nordic instructeur, mij met smekende ogen aankeek en vroeg of ik mee wilde doen, kon ik niet weigeren. “Achja-doe-es-gek!”

Op het afgesproken tijdstip kwamen er welgeteld drie mensen opdagen. Jan, een dame en ikzelf. Na rondvraag bleek dat twee van ons de skistokken bij de plaatselijke stofzuigerzakken winkel hadden gekocht en ikzelf had ze bij de supermarkt gehaald. We wisten dus met wat voor kwaliteit spullen we te maken hadden…

Na een uitleg van Jan over de looptechniek gingen we woest van start en ja hoor, nog geen 20 passen verwijderd van ons beginpunt, ging de eerste skistok kapot en tien minuten later ging de tweede naar de haaien. “Gut, heb je spullen dan ook eens voor elkaar werd er over en weer geroepen!” Toen Jan spontaan Fins ging praten tijdens het passeren van drie leuke kerels, bleef ik er bijna in. Nordic walking is best leuk!

Deze column is geplaatst in het magazine Natural Body