Gut, daar sta je dan in je blote pens, in grote grijze sloffen met een mondkapje op in een vrieskast van ongeveer -110 graden Celsius. En nee, ik sta geeneens alleen op deze 2 m2. Naast mij staan nog 2 idioten. Een heeft zichzelf in een hysterisch oranje badpak gehesen. De ander is een zeer aantrekkelijke man uit showbizz land. Ik sta hier duidelijk op mijn mooist te zijn met mijn rode neus en dichtgeknepen ogen. Lichtelijk confuus van het koude geweld dat tegen mijn lijf slaat. Mijn oogleden knijp ik stijf dicht anders word ik teveel afgeleid van mijn ademhaling en schiet ik in standje hyperventilatie. Het blauwe tapijtje onder onze voeten kraakt als de tijd wegtikt.
“Nog 2 minuten”, schalt het door de boxen. WTF nog 2 hele minuten… Mijn tepels beginnen nu al aan hun afstervingsproces en ik moet nog 120 seconden! De koude schrik slaat mij letterlijk om het lijf. Rustig blijven. Ik voel de mist in de ruimte verder opstijgen. Uit de speaker klinkt: “1 minuutje te gaan”. Hellup zegt mijn brein. Mijn fikken zijn compleet gevoelloos en ik zet bij gebrek aan een beter idee maar een luchtig melodieus mantraatje in: je kan het, je kan het, je kan het, je kan het, je kan het, je kan het, je kan het. “Nog 30 seconden”, zegt de freezmaster kalm. Mijn neusharen voelen hard aan en zijn waarschijnlijk bevroren. Mijn mascara bevindt zich op mijn wangen. Ik moet mijzelf bedwingen niet de deur van de vrieskist open te rukken. “Drie, twee, een en klaar”, hoor ik een stem zeggen die is neergedaald uit de hemel. Met bloedspoed haast ik mij naar buiten, weg uit de ‘deathzone’.
Al springend op de trampoline, in de kunstig ingerichte bij-kom-kamer, trek ik weer bij. Mijn lijf tintelt en ik beland langzaamaan weer in het land der levenden. Om vervolgens in de kleedkamer over het halve olympische dameshockeyteam te struikelen. Warmbloedig en fruitig. En helemaal klaar voor de ijskou. Een bloedmooi hockeymeisje zegt dat het ijsklontjesbad aan de rand van het olympische veld toch echt erger is dan een enkeltje Freezlab. Ik snap dat natuurlijk direct en glimlach naar haar op mijn allervriendelijkst. Het is duidelijk, ik moet nog wat wennen aan deze koudesensatie. Morgen kom ik weer 3 minuten afzien. Nog even en ik word een heuse freezstar.
Uhhhh???
Ik hoor je denken, “waarom doen mensen dit zichzelf aan”? Er zijn redenen genoeg: het in balans brengen van je hormonen, sneller herstel na sporten, pijnbestrijding, verhogen van je weerstand, het tegengaan van depressieve gevoelens en angsten, verminderen van ontstekingswaarden, het kweken van een gladde en stralende huid, het verbeteren van je bloedcirculatie, het sneller afvoeren van afvalstoffen en voor meer energie. Freezen is lang zo gek nog niet, toch?
Kijk voor meer info op freezlab.nl of lees het boek Koud kunstje over Iceman Wim Hof.
Woordenspinsels 