Half juni ging ik de flanken van de Vogezen verkennen met welgeteld 13 mannen en 1 vrouw. Er was best wel wat verschil in zowel fietservaring (van 2 maanden tot 30 jaar) als het aantal kilo’s aan lichaamsgewicht van de renners (van 66 tot 110 kg). Bij aankomst, in de plaatselijke herberg in Ventron, waren de praatjes niet van de lucht en de stemming zat er goed in. Voorvallen van voorgaande fietsuitjes passeerden de revue. Hans liet weten dat hij Jos er dit jaar niet zomaar vandoor zou laten gaan bij de start. Ted werd er nog even aan herinnerd dat schakelen in de bergen essentieel is en dat hij niet op zijn grote blad de Grand Ballon moest gaan beklimmen.
Na bestudering van het mooie koersboek bleek dat er drie loodzware bergetappes op ons lagen te wachten. Deze etappes, variërend van 80 tot 95 km, logen er niet om. Met wat spanning in het lijf begonnen we dan ook aan dag 1. Bart, de renner met de minste ervaring, bleek een opportunistische aanvaller te zijn en was, al wiebelend op zijn fiets en constant achteromkijkend, vooraan in de kopgroep te vinden. Martien was de vrolijke en trotse rode lantaarndrager die zich niet van zijn stuk liet brengen.
Helaas bleek al snel dat een aantal renners hun materiaal niet in orde hadden. Dus in het eerste dorp deed de plaatselijke fietswinkel goede zaken. Kluskabouter Joost moest zelfs op zijn vrije dag aan de klus omdat zijn plaatje was losgeschoten. Hendrik bleek rond te rijden met een slag in zijn achterwiel en moest het daarom de rest van de etappe met minder remcapaciteit doen.
Na de oplapsessie gingen we weer verder. Hans stond nog te pielen met zijn boardcomputer toen Jos ‘m al weer smeerde. De volgauto, met soigneur Leneke, volgde ons op de voet en moedigde ons aan op steile hellingen van 13% en schoot foto’s van onze rode hoofden met zoutkringen. We beklommen bergen die zo zwaar waren dat je er absoluut geen pokerface bij kon opzetten. De afdaling waren een feest; even de spanning van de benen en genieten. Om ons heen vlogen prachtige bergen, bossen en meertjes voorbij. Tussendoor stopten we om snel een energiereep naar binnen te werken of een scheet te laten. Na deze pauzes vielen we met hernieuwde energie weer aan. We reden op hele stille wegen, waar je alleen je eigen ademhaling kon horen en soms de wielen van een klimgeit die in je achterwiel zat.
Moe maar voldaan evalueerden we tijdens het boerenmaal in onze herberg de eerste dag. Hans gaf Jos op zijn flikker omdat hij weer te snel was vertrokken. Bart klaagde omdat hij voor het eerst in zijn leven een ruw en pijnlijk zitvlak had. Durk werd benaderd alsof hij Alberto Contador himself was omdat hij steeds zo snel en ogenschijnlijk moeiteloos de berg opkwam. Folkert zijn fiets werd liefkozend ‘dranghek’ genoemd en Joost zat te mokken omdat Frank, zijn 11 jaar oudere broer, elk jaar veel beter ging fietsen.
De tweede dag was het peloton iets gekrompen. Ondergetekende kampte met hoofdpijn, Durk wilde in zijn uppie, op zijn eigen tempo, de bergen door sjezen en Bart had geen zin in weer zo’n lange rit. Met enige tegenzin begonnen de overgebleven renners aan etappe nummer twee. Op het program stonden Le Markstein en de Grand Ballon (de hoogste berg, 1424 meter, in de Vogezen). Tijdens de laatste beklimming werd het Ted bijna teveel. Dankzij een bijzondere energiereep van Martien verdween zijn witte toet als sneeuw voor de zon en kon hij de strijd weer aangaan. Hans werd het ook bijna teveel omdat er op een gegeven moment een vosje het bos uit kwam om hem aan te moedigen.
Tijdens de Lasagne Bolognese ’s avonds werd het vosje goed geëvalueerd. Jeroen gaf aan dat hij hoopte dat hij, naast de giraf die hij had gespot eerder die dag, ook de ‘big four’ van zijn lijstje kon schrappen tegen het einde van de week.
Toen koersdirecteur Brak de laatste ochtend, voor de Koninginnenrit, het team aansprak keek men wat benauwd. Er stond namelijk 95 km op het programma. Bart keek het minst benauwd van het stel. Hij had namelijk zitvlakcrème op zijn zaakje gesmeerd en hij gaf ‘en plein public’ aan dat het verassend goed voelde daar beneden. Met wat gesteun en gekreun gingen we van start. Martijn zijn ketting ging al snel (voor de zoveelste keer) zijn eigen weg. Maar met behulp van fietsenmaker Durk zat die al snel weer op zijn plek. Onderweg vonden er kleine krachtmetingen plaats. Toen Jos een eindsprint op de top van de Col du Hundsrück won van ondergetekende zei hij met een brede grijns: “…tja, in het wielrennen zijn mannen en vrouwen gelijk”.
Iedereen deed hard zijn best om met zijn zware benen in een lekker ritme te komen. Dat lukte helaas niet iedereen en Folkert stapte tussentijds af. Na een helse slotklim van ruim 12 km, op de top van de Ballon d’Alsace, lieten we ons bedienen door de meest vriendelijke Franse bediening die je je maar kan voorstellen. We waren daarom blij dat we weer mochten gaan fietsen en beginnen aan de lange afdaling. De vermoeidheid zorgde ervoor dat we in de bochten niet altijd de perfecte lijn konden aanhouden. Ondanks de moeheid gingen Manon en Joost vol gas toen ze het plaatsnaambordje van ons dorpje in de smiezen kregen. Beiden wilden ze het laatste sprintje van de driedaagse winnen. Gelukkig kwamen we allemaal zonder kleerscheuren, maar helaas zonder camera, weer aan bij onze herberg. De Koninginnenrit sloten we af met bier, cola en pinda’s op het terras in de zon. Het afzien waren we al snel weer vergeten. Wat is het leven mooi. Volgend jaar gaan we weer!
Suzanne Tiemessen
Woordenspinsels 