Vloggen, het moest er toch echt eens een keer van komen. Bloggen zit in mijn systeem en ik vind het heerlijk om met woorden te spelen en leuke stukkies te schrijven. Rol de rode loper maar uit voor mijn woordenspinsel! Ik laat mijn teksten graag schitteren op het dikke hoogpolige tapijt.
Maar mijn hemel, vloggen. Dat is van een heel andere orde. Met je toet vriendelijk in de camera kijken en ondertussen enthousiast je verhaal overbrengen is een vak apart. Mijn nachtmerries waren, houd je vast hier komen ze: struikelen over mijn woorden, het compleet vergeten van mijn tekst, haren die door een windvlaag in mijn mond waaien, de lieftallige assistent/ cameraman (lees: dat is dus de persoon die effekes mijn IPhone 7 vasthoudt) die per ongeluk een ruft laat, een enorme lachstuip, ineens omvallen op mijn hoge hakken door een knikkende linkerknie, als een bang hert in de cameralens staren inclusief pruillipje, met als gevolg 33,5 keer het vlog opnemen met een sausje erover van frustratie en rode kop. Met ‘last but not least’ een smartphone die stopt van alle inspanning en zero resultaat. Nope, ga ik niet doen…
Maar nee, zo zit ik niet in elkaar. Vloggen hoort en namelijk ook bij, ik ben niets voor niets communicado. Jammer joh, had ik maar een ander beroep moeten kiezen. Na een leuke workshop door Marlene Dekkers, via Babbage Academy, vorige week was ik er klaar voor. Een goede voorbereiding is het halve werk. De scripjes vlogen uit mijn pen en ik had de volgende dag Jan Ferwerda, CEO van Technische Unie, zo ver gekregen gezellig met mij mee te vloggen. En niet een keer, nee, twee keer. Voorafgaand aan een belangrijk Leveranciersevent (voor de ingang van het theater) en na afloop van het plenaire gedeelte, in de zaal op het podium.
Jan praat graag, dus daar maakte ik mij geen zorgen over. Maar nu ik nog. Voorafgaand, op de fiets, heb ik tegen de lucht zitten praten. Voorbijgangers keken mij soms enigszins vreemd aan. Een keer reageerde ik op mijn allerserieust: “gaat goed hoor, ik praat met mijn betovergrootmoeder die ik tips geef over wildbreien.” Toen keken ze mij helemaal verdwaald aan.
Afgelopen woensdag was het zover. Cameraman Cees had zijn handgrip geoefend en daar gingen Jan en ik, voor de deur van theater Spant in Bussum. Huppakee vlog #1 stond er in een keer goed op! Eind van de middagdag gingen we voor vlog nummer 2 en ja hoor, die stond er ook in een keer strak op. Ware het niet dat het filmpje even bleef hangen (ik kwam er na afloop achter dat dit kwam door mijn nieuwsgierige vader die direct naar mijn voicemail doorging en daarop had ingesproken: “hoe is het vloggen gegaan, ben zo benieuwd?!” Erg lief in combinatie met een erg beroerde timing…). Dus nog 1 keer overnieuw en dat ging ons ook goed af. Geen van mijn doemscenario’s zijn uitgekomen. De knikkende linkerknie bleef uit, het ontluchtingskanaal van de cameraman bleef gesloten en het bange hert was in het bos gebleven. Het was leuk, op naar meer!
Suzanne at work
Wil je weten wat ik nog meer uitspook op het gebied van communicatie, marketing, tekstschrijven en projectmanagement? Kijk dan op mijn website Suzanne at work.